bananabread met tranen.

Hoi thuisfront,

Bijna 8 maanden geleden stond ik op schiphol afscheid te nemen van mijn lieve familie. Ik had geen idee wat mij te wachten stond en ik was bang en blij tegelijk. Ik weet nog dat het vliegtuig uit liep en het eerste wat ik zag was: Good'day Mate, Welcome in Sydney. Ik dacht: WAUW ik heb dit gewoon echt gedaan. Ik ben hier nu gewoon echt. Vanaf die dag is mijn leven niet meer hetzelfde maar kwam er elke dag een stukje levenservaring bij. Dit klinkt zweverig, maar waar. Elke dag ontmoet ik een nieuw persoon, elke dag leer iets nieuws, elke dag word ik een stukje volwassener en wijzer. Zo ook nu, keuzes maken en voor mijzelf bedenken wat ik nou echt wil.

Dus, lieve mensen. Op 30 April land ik op de nederlandse bodem. Ja, echt waar. Ik hoop jullie allemaal daar te zien:)

Terwijl ik dit schrijf werk ik met tranen een plak bananabread als ontbijt naar binnen. Hoewel ik zo ontzettend veel zin heb om jullie weer te zien doet het mij ook heel erg veel pijn om hier weg te gaan. Ik heb hier een tweede leven waar ik alles voor elkaar heb. Werk, huis, sociaal leven. Het voelt zo gek dit achter te laten. Ik bedoel, ze kennen mij bij de supermarkt, elke security man van de kroeg weet mijn naam, ( of dat nou goed of slecht is, toch leuk) Ik ken de kleine straatjes die je sneller naar bestemming brengen, als ik mijn vaste koffietentje inloop zegt de kerel achter de koffiemachine; ' The usual ?' Ze kennen mij hier, ik ben een local geworden. De reactie van mijn lieve huisgenoot toen ik vertelde dat ik wegging: ' But shitt Teddy, we just started bonding and shit, you know, you pee with the door open and stuff ' die vond ik nog het leukste haha.

Maar buiten dat, ben ik er ook wel heel erg trots op. Dat ik, bereid ben om voor mijzelf op 20 jarige leeftijd een heel leven voor mijzelf heb kunnen opbouwen. Aan de andere kant van de wereld. Hoewel ik nog heel veel dingen had willen zien ben ik blij dat ik zolang op een plek ben gebleven. Nu weet ik in ieder geval zeker dat ik hier nog terug kom en dat dit mijn tweede thuis is. De andere plekken in australie bekijk ik de volgende keer wel weer. Ik ben heel dankbaar voor de mensen hier dat ze mij hier zo thuis hebben laten voelen. Maar er is een tijd van komen en gaan.

De reden dat ik naar huis kom is, jawel, school. Ik ben er achter gekomen dat ik heel graag weer naar school wil.

Voor dat ik wegga heb ik nog een hele bucketlist af te werken en ga ik nog een paar dagen naar Melbourne.

Ik zie jullie allen de 30e?

Dikke vette kus,

Teddy